تکمله‌ای بر بازتاب رونمایی کتاب ناموران کرمان
گلایه‌ی من شخصی نبود
مظفر طاهری : چنانچه بیشتر عزیزان کم وبیش مطلع هستند، شنبه هفدهم شهریورماه سال جاری، مراسم رونمایی کتاب من به نام «ناموران کرمان در دهه هفتاد خورشیدی» در موزه هنرهای معاصر صنعتی کرمان رونمایی شد، این کتاب شامل پرتره‌های جمعی از اهالی فرهنگ و‌هنر کرمان است که در دهه هفتاد خورشیدی عکاسی شده است.
اما آنچه که باعث شد بعد از گذشت سه هفته از مراسم اقدام به نوشتن این یادداشت کوتاه بکنم، برداشت‌هایی بود که از صحبت‌های من در مراسم شده و در بعضی رسانه‌ها هم انعکاس پیدا کرده و هنوز هم ادامه دارد. لذا مجبور شدم توضیحاتی را راجع به حرف‌هایی که در مراسم به زبان آوردم، بدهم تا چنانچه سوء تفاهمی بوجود آمده، رفع شود. راجع به برگزاری مراسم حرفی نمی‌زنم چون گزارش آن قبلا منتشر شده است. اتفاقی که راجع به آن می‌نویسم مربوط به صحبت‌های خودم است که در انتهای برنامه و قبل از رونمایی کتاب کردم و در آنجا گلایه‌ای کردم و قدری هم منقلب شدم. موردی را که باید توضیح دهم این است که گلایه‌ی من از مسئولین نبود، چرا که از آنجایی که سرپرست استانداری کرمان، آقای دکتر فدایی در سفر کاری و در تهران بود، معاون ایشان آقای ملانوری حضور داشت و اقای علیزاده، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان، آقای گلابزاده رییس مرکز کرمانشناسی، آقای قراری مدیریت خانه هنرمندان کرمان و آقای جلال‌پور رییس سابق اتاق بازرگانی ایران هم حضور داشتند و بیشتر روی سخن من، مردم کرمان و همشهریان عزیزم بود که به نسبت توقعی که داشتم نیامده بودند.
البته چنانچه دوستان به من گوشزد کردند و خودم هم در فیلم مراسم دیدم و عکس پیوست هم بیان‌گر این موضوع است، در مقایسه با سایر مراسمی که در کرمان و حتی در تهران برای رونمایی برگزار شده است، تعداد قابل ملاحظه‌ای امده بودند و حیاط موزه صنعتی نسبتاً پر شده بود.
نکته‌ای را که حتما باید ذکر کنم گلایه و توقع من، نه برای شخص خودم بلکه برای کتاب بود که اولا زحمت زیادی برای آن کشیده شده بود تا کتاب نفیسی در حد و اندازه‌ی ناموران کرمان چاپ شود؛ دوم این‌که کتاب شامل عکس‌های جمعی از عزیزان بود که تعدادی از آن‌ها باوجود کسالت و کهولت سن، در مراسم حضور پیدا کرده بودند و من پیش‌بینی حضور تعدادی خیلی بیشتر از افرادی که آمده بودند را کرده بودم و انتظار داشتم که به حرمت این عزیزان تعداد بیشتری برای مراسم بیایند. در پایان از نشریه وزین استقامت تشکر می‌کنم. با وجودی که گزارش مراسم رونمایی و اتفاق آنجا را به درستی منعکس کرده بودند، این اجازه را به من دادند تا یادداشتم را در معرض دید عموم و علی‌الخصوص عزیزانی که مسائل اهالی هنر را دنبال می‌کنند، بگذارم.
