دکتر افشین اسدی* ـ کووید ـ ۱۹ یک پدیده بود؛ پدیده‌ای که بعد از مدت‌های طولانی که جهان بر مدار معمول خود سیر می‌کرد، ناگهان همه‌ی قاعده‌ها را به هم ریخته و قاعده‌ی خود را بر جهان تحمیل کرده است. خوشبختانه جامعه‌ی بهداشتی و درمانی ما در چالش کرونا نمره‌ی قبولی بالایی گرفت و فرصتی یافت تا جایگاه خود را در منظر عام احیا کند. ولی در بخش فراگیر جامعه‌ی مخاطب، افت‌وخیزهای خیلی زیادی را شاهد هستیم. از مراقبت کردن و دوری کردن از همدیگر و در خانه نشستن و کار نکردن خسته شده‌ایم؛ این، صدای همه‌ی مردم است. چه ما بشنویم و چه فکر کنیم یا ابراز کنیم که نمی‌شنویم، وجود دارد!
وقتی چنین وضعیتی پیش آمده باید فکری کنیم! کرونا با یک ماه پیش فرقی نکرده و ویروس همچنان در جامعه در حال انتقال است و باید با ادامه‌ی سیستم غربال‌گری، بیماران شناسایی شوند تا سرایت به عموم صورت نگیرد. هنوز دارو و واکسن مشخصی در دنیا وجود ندارد پس تنها می‌توانیم مراقبت‌ها را بیش‌تر کنیم. آیا این کار را انجام می‌دهیم؟ من به صراحت می‌گویم خیر!
امروز حتی در برخی مناطق حساسیت‌زدایی از کرونا می‌شود و می‌گویند که چیز مهمی نیست و نگران نباشید!؟ و متاسفانه ما مردمی نیستیم که اگر به ما بگویند نگران نباشید، در خانه بمانیم…
چند هفته است که مغازه‌ها باز شده، کف‌گیر اقتصادی بسیاری از خانواده‌ها به ته دیگ خورده، چاره‌ای نیست باید کسب‌وکارها فعال شود ولی این گشایش بایستی طی مراحلی و هوشمندانه باشد!
فعالیت حداقلی جامعه را اجتناب‌ناپذیر می‌دانیم ولی یک‌سری مسائل اصلا قابل درک نیست و من نمی‌دانم یک خانواده برای برگزاری میهمانی یا ختم یا عروسی یا خریدغیرضروری چه منطقی دارد؟ چرا خود را مصون از این بیماری می‌دانیم و می‌گوییم ما چون سه اسپری ضدعفونی‌کننده جلوی در گذاشته‌ایم، مصون هستیم؟
چه منطقی این ادعا را موجه جلوه می‌دهد؟
شرایط در دنیا فرق نکرده؛ نه دارو و نه واکسن کرونا به بازار نیامده است! پزشکان و پرستاران و فعالان عرصه بهداشت و درمان هم روز به روز در حال خسته شدن هستند، در این شرایط آیا وقت آن نرسیده که تک‌تک افراد جامعه مسئولیت خود را در این وضعیت بغرنج بپذیرند؟
در شرایط کنونی، نقش رسانه‌های جمعی و در راس آن رسانه ملی پررنگ است.
ضرورت بعدی ما حضور پررنگ‌تر ستاد کرونا و مصوبات به‌روز در کنار اراده‌ی اجرای مصوبات آن در جامعه است. همچنین، باید نظم اجتماعی ویژه‌ی دوران کرونا را تعریف و اعمال کنیم. این نمی‌شود که هرکس هر رفتاری خواست انجام دهد و به خود و دیگران آسیب بزند و عوارض آن را جامعه تحمل کند!
شرایط فعلی (فقدان دستوالعمل‌‌های شفاف و به روز) را می‌توان به وضعیتی تشبیه کرد که چراغ قرمز راهنمایی و رانندگی خاموش شده یا عده‌ای بی اعتنا از آن می‌گذرند. ما نظم اجتماعی برای جامعه تعریف نکرده‌ایم و جرایمی هم برای آن قائل نشده‌ایم. چرا؟
زمان، از حیرانی و شوک اولیه گذشته و به مسائل و تعریف‌های قانونی متناسب با شرایط فعلی نیاز داریم.
در بابل و خوزستان و بوشهر پس از سه هفته آمار نزولی روز به روز، از اوائل اردیبهشت‌ماه شاهد صعود حداکثری تعداد مبتلایان بودیم. دلیل آن خیلی روشن است، چون قاعده‌ی اجتماعی تعریف نکردیم و مردم را رها کردیم؛ مردم خسته و فقیر و سرکش!
همه‌ی این طبایع در وجود همه‌ی ما هست اما این‌ها را قانون باید مهار کند.
پدیده‌های اجتماعی با زبان واقعیت با ما صحبت می‌کنند! بترسیم از روزی که پزشکان و پرستاران و نیروهای بهداشتی ما خسته شوند و خانه‌نشین و ناتوان شوند. از آن روز باید بترسیم!
نکته‌ی دیگری که بد نیست آن را یادآور شوم نقش مهم و اساسی سازماندهی مجدد تربیت‌بدنی برای عموم مردم و همچنین ورزشکاران است.
ورزشکاران ما از ورزش نکردن خسته شده‌اند. مردم نیاز به فعالیت جسمانی برای حفظ سلامتی دارند؛ چه کرده‌اید؟. کلاه خودتان و باشگاه‌های به اصطلاح فرهنگی ورزشی را قاضی کنید! بوعلی سینا نقش ورزش و تحرک را بالاتر از غذا و تغذیه و دارو و درمان در سلامت انسان می‌داند. مگر چقدر کار دارد؟
خیلی‌ها متهم هستند و باید به مردم جواب بدهند! به راستی، جز «بیرون نرفتن از خانه» با مردم حرفی داشته‌ایم؟ پاسخ این سوال، رسالت ستاد کرونا را می‌تواند روشن کند و ارزیابی روشنی از خروجی مصوبات آن ارائه کند. خروجی‌ای که به مثابه‌ی برآیند دانایی و توانایی یک کشور است!».
* پزشک مراکز بهداشتی و درمانی کرونا و تله‌مدیسین کرونا / متن کامل این یادداشت را در پایگاه خبری فردای‌کرمان به نشانی fardayekerman.ir بخوانید.
