استقامت – محمد لطیف‌کار: در حاشیه‌ی یک خبر خواندم که شهرداری کرمان دیروز شنبه با نام‌گذاری تالار اجتماعات خود به نام «محمد دانشور» از این نویسنده و روزنامه‌نگار قدیمی و پر‌آوازه‌ی کرمان، تقدیر کرد. زنده‌یاد دانشور در جوانی علاوه بر خبرنگاری برای مطبوعات، و گویندگی رادیو، در بخش روابط عمومی شهرداری کرمان مشغول به خدمت بوده است. بنابراین بابت این رویداد به جناب مهندس عالم‌زاده دست‌مریزاد می‌گویم که این نام‌گذاری در دوره‌ی مسئولیت ایشان اتفاق افتاد.
با این‌حال، به گمان من این رویداد کامل و آن‌طور که انتظار می‌رفت رخ نداد. چون وجه غالب شخصیت زنده‌یاد دانشور روزنامه‌نگاری و نویسندگی بود. به طوری که تا پایان عمر در روزنامه‌نگاری و تالیف فعال بود، و همچنان به عنوان یک خبرنگار دست از تولید مطلب برای انتشار در روزنامه «بیداری» برنداشت. علاوه بر آن، او در سال‌های پایانی عمر خود بخش‌های مهمی از تاریخ اجتماعی و فرهنگی اخیر کرمان را با بهره‌گیری از حافظه‌ی قوی خود، و مدارکی که جمع‌آوری کرده بود تالیف کرد و چندین جلد کتاب که همه هم ارزشمند هستند برای کرمانی‌ها به یادگار گذاشت.
از جمله کتاب‌های او می‌توانم به «از قلعه‌دختر تا دقیانوس، چهره‌های ماندگار کرمان، محله‌های قدیمی شهر کرمان، مسجد و محله خواجه خضر و شهرداری و شوراهای استان کرمان در یک قرن اخیر» اشاره کنم که اکنون هرکدام حکم مرجعی برای شناخت تاریخ معاصر کرمان به شمار می‌روند.
نام‌گذاری تالاری در شهرداری به نام دانشور که به پاس سابقه‌ی حضور او در روابط عمومی شهرداری بوده، اگرچه به صورت نمادین در روز ملی ارتباطات و روابط عمومی انجام شد، اما دریغ که این یادکرد و تقدیر به صورت کامل‌تری روی نداد، هم وجه روزنامه‌نگارانه‌ی این شخصیت نادیده گرفت شد و هم این مراسم در سکوت خبری و بی‌حضور چهره‌های روزنامه‌نگار و صاحب‌قلم استان برگزار شد. شاید گفته شود به‌خاطر رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی، زمینه‌ی برگزاری مراسمی در شان این چهره‌ی نامدار مطبوعات استان فراهم نبوده است؛ اما به‌نظر من این عذر پذیرفته نیست، چون هیچ نوع تمهیدات اطلاع‌رسانی و حضور نمادین چهره‌ها و نهادهای ذیربط برای معرفی این پیشکسوت مطبوعات، پیش‌بینی نشده بود.