با آرزوی سلامت برای مهدی ارمز هنرمند پیشکسوت نمایش کرمان

با خیال نمایش در بستر بیماری

اشاره: مهدی ارمز از  هنرمندان پیشکسوتی است که که فعالیت  خود را از دهه‌ی پنجاه آغاز کرده و در دهه‌ی شصت به صورت حرفه‌ای وارد عرصه‌ی نمایش کرمان شده است. او که در سه دهه‌ی اخیر آثار زیادی را کارگردانی و اجرا کرده است، آخرین تجربه‌ی کارگردانی را با عنوان “زن ِ همشو” از تاریخ ۲۳ آذر تا ۷ بهمن در سالن فرهنگسرای کوثر روی صحنه دارد. این هنرمند که همواره اعلام کرده آرزوی استشمام خاک صحنه‌ی نمایش را دارد، اکنون در بیمارستان افضلی‌پور بستری است.

استقامت با آرزوی بهبود و سلامت کامل برای این هنرمند پیشکسوت، مخاطبان خود را به خواندن دلنوشته‌ای از “اسلام ارمز” دعوت می‌کند که به منظور ادای احترام به پدر هنرمند خود و به تقاضای گروه فرهنگ و هنر این نشریه، تحریر شده است:

 

به امید دیدار روی صحنه تئاتر

هنری که همیشه نیم نگاهی خاموش  به آن می‌شود. و هنرمندی که در این عرصه حضور دارد، همچون شمع می‌سوزد تا بتواند سوسوی روشنایی این هنر را در این زمان نگه دارد.

هنر تئاتر در کرمان به نقاط قوتی رسیده که باید مورد توجه مسولین قرار بگیرد تا بتواند پله‌های ترقی را بالا رود.

اگرچه هنرمندان جوان امروز در این عرصه خوش درخشیدند و این هنر را بالا برده‌اند و باعث درخشش این گونه‌ی هنری در کشور شده‌اندآ اما در کنار این هنرمندان جوان هنرمندان جوان دیروزی هم حضور دارند که به عنوان پیشکسوت این عرصه، از تجربیات‌شان استفاده می‌شود. یکی از این جوانان قدیمی که این هنر را در کرمان، سرافراز و با پرچمی افراشته نگه داشته بود، مهدی ارمز است.

مهدی ارمز  در دهه‌های شصت و هفتاد با ارائه نمایش‌هایی در ژانرهای مختلف، توانست رتبه‌هایی در جشنواره‌های کشوری نصیب شهر کرمان بکند و باعث رونق بخشیدن این هنر در کنار بقیه دوستاتش بود. ولی اکنون به دلیل کهولت سن و شرایط زندگی مدتی است در بستر بیماری به سر می‌برد و با بیماری‌ها مبارزه‌ای سخت دارد.

این هنرمند در زمان‌های جوانیش هر ساله تئاتر بر صحنه داشته و در نمایشهایش توانسته رابطه‌ی خوبی با بیننده برقرار کند.

او در سال‌های گذشته رو به نمایش‌های سیاه بازی آورده و توانسته در سطح استان و کشور خودش را در بین معدود افراد خبره در این کار نشان بدهد.

مهدی ارمز بیش از ۳۰ نمایش را در سال‌های گذشته بر روی صحنه برده و اکنون که در بستر بیماری به سر می‌برد. فقط به فکر این است که بتواند کاری دیگر را روی صحنه اجرا کند؛ که نشان دلبستگی عاشقانه‌اش به صحنه و تئاتر  است. به امید بهبودی و دیدار مجدد وی روی صحنه تئاتر.