بگذارید جشنواره موسیقی نواحی را از کرمان ببرند!
اسما پورزنگی آبادی – دو هفته پیش، کرمان، میزبان برگزاری یازدهمین دوره از جشنواره‌ی موسیقی نواحی کشور بود که در جریان برگزاری آن، طی چهار روز، هنرمندانی از نسل‌های قدیم و جدید موسیقی مقامی از استان‌های مختلف به کرمان آمدند و برنامه‌های متعددی اجرا کردند.
همکار ارجمندم آقای رضا شمسی در شماره‌ی پیش نشریه خطاب به استاندار محترم خواسته‌‌ای را مطرح کردند و آن این بود که نگذارند جشنواره را که زادگاه و خاستگاه آن کرمان بوده از اینجا ببرند؛ چرا که زمزمه‌هایی در این‌باره شنیده می‌شود که برگزار کنندگان گفته‌اند استان‌های زیادی خواهان برگزاری این جشنواره هستند و از همین رو، ممکن است تصمیم دیگری گرفته شود.
من با احترام به دیدگاه همکار ارجمندم و با قدردانی از کوشش‌های فراوان مقامات استان و اداره کل فرهنگ و دیگر افرادی که هر ساله از دل و جان مایه می‌گذارند تا این جشنواره را اجرا کنند نظری مخالف این دارم و با وجود این‌که گفتنش برایم دشوار است می‌گویم: بگذارید جشنواره را از کرمان ببرند!
وقتی جشنواره‌ای با این درجه از ارزش و اهمیت به کرمان می‌آید باید به‌دنبال آن تکاپویی نیز در بخش‌های مختلف ایجاد شود و ما دستاوردهایی از آن حاصل کنیم. می‌خواهم بدانم خروجی این جشنواره برای بخش‌های مختلف استان از جمله گردشگری چه بوده است؟ آیا جز این بوده که هر دوره با برگزاری آیین اختتامیه و خاموشی صدای سازها، پرونده بسته و بایگانی می‌شود تا سال بعد؟
چرا نباید چنین جشنواره‌ای بر فضای فرهنگی و هنری و اقتصادی استان تاثیری درازمدت برجای بگذارد؟ در همین چهار روز می‌شد به بهانه‌ی جشنواره تورهایی از گردشگران خارجی و گردشگرانی از دیگر نقاط کشور را به استان کشاند و حتی هر سال برای جشنواره‌ی سال بعدی نیز تورهایی را رزرو کرد. می‌توان بر دوش این جشنواره نشست و کار را به آنجا رساند که کنسرت گروه‌های مقامی در کرمان در طول سال برگزار شود و از این بابت، استان به یک برند دست یابد و در ادامه می‌توان از همکاری گروه‌ها و هنرمندان کشورهای همسایه که اشتراکات فرهنگی فراوانی هم داریم نیز استفاده کرد و به این جشنواره وجهه‌ی بین‌المللی بخشید. کارهای زیادی می‌توان انجام داد؛ این نهالی که در دهه‌ی هفتاد کاشته شده اکنون به درختی تبدیل شده که ثمر می‌دهد. تبر بردارید و تنه‌اش را بزنید تا میوه‌ها آفت نزند و بر خاک بریزد و فاسد شود. این چه رسمی است که هر ساله گروهی با هزار گرفتاری و زحمت این برنامه‌ی به این عظمت را مدیریت و اجرا کنند و بعد دیگران فقط می‌نشینند به تماشا؟ ایراد کار از کجاست؟ چرا هرکسی راه خودش را می‌رود؟ تکیه و تاکید و مخاطب من در این‌باره متولیان و فعالان بخش گردشگری استان است و حتما دیگر بخش‌ها نیز می‌توانند از رویدادهای پرطرفداری در حد و اندازه‌ی جشنواره‌ی موسیقی نواحی بهره بجویند. ما در استان، طی سالیان متمادی از برگزاری رویدادهایی این چنینی شکست‌های مفتضحانه‌ای را تجربه کرده‌ایم؛ از جشنواره‌ی خرما و پسته گرفته تا گلاب‌گیری لاله‌زار؛ از آنچه در این استان رخ می‌دهد بهانه برای رنج خوردن فراوان است. بگذارید جشنواره موسیقی نواحی را هم ببرند. این هم زخمی تازه بر زخم‌های کهنه‌ی قدیمی.
