کریمی در باران آمد

محمد لطیف کار – دقیقه‌ی نود سیاست در کشور ما کم از دقیقه‌ی نود در فوتبال نیست. در بسیاری از حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی، هم همین طور است. بدون آن‌که بخواهیم زمان عمل ما به ثانیه‌های اخر می‌کشد. همه‌ی ما تجربه‌های  بی‌شماری از دقیقه‌ی نود در زندگی خود سراغ داریم. آخرین نمونه‌اش را در جریان ریاست جمهوری دکتر حسن روحانی شاهد بودیم. دو سه روز آخر تبلیغات ریاست جمهوری، چه هیجانی داشت. ساعت‌های آخر طوفانی از ارادت و علاقه به روحانی پدیدار شد تا در انتخاب قطعی او برای هیچکس تردیدی باقی نماند. اظهار نظر آیت‌الله هاشمی، دکتر عارف و رییس دولت اصلاحات در این ماجرا نقش اصلی داشتند؛ اما لحظه‌های جادویی دقیقه نود هم گویا باید این بار در سپهر سیاست ایران، تکرار می‌شد، تا حلاوت پیروزی روحانی صد چندان شود. انگار دقیقه نود جادو می‌کند یا معجزه می‌آفریند! و دیدیم که این اتفاق خوش یمن رخ داد و در مدت کوتاهی فضای سیاسی ایران به سمت اعتدال و میانه‌روی گرایید.

آمدن محمدعلی کریمی در فضای باران ریز ظهر جمعه، به گمان من نوید روزهای تازه‌ای در فضای انتخابات کرمان است. او درست در دقیقه‌ی نود زیر باران آمد تا بگوید: در پاسخ به مهر کرمانی‌ها به سیاست برمی‌گردم. حدود ۶۰۰ کاربر از نخبگان و فعالان حوزه سیاست در طول هفته‌ی گذشته شب و روز در شبکه‌ی «پویش حمایت از مهندس محمدعلی کریمی» تا توانستند برای او نوشتند و خواستند تا عهد خود را با سیاست تجدید کند و باردیگر خود را مهیای انتخابات مجلس نماید. سکوت سنگین کریمی اما ظاهرا شکستنی نبود. هر روز سنگین‌تر می‌شد. حتی روز پنجشنبه این شایعه قوت گرفت که کریمی بر نیامدن خود تاکید کرده است و همچنان می‌خواهد که نیاید. او باز کردن میدان را برای جوانان بهانه کرده بود؛ اما اهالی پویش اغلب از جوانان بودند، جوانانی که بیش از سایرین از او درخواست برگشت مجدد می‌نمودند. آن‌ها کریمی را بخاطر صفای باطن و رفتار کریمانه و محبت آمیزی که با مخاطبان خود دارد، از صمیم قلب دوست دارند. او از خانواده علم و دیانت است؛ به صدق و راستی‌ شهره است، و در سیاست به راه افراط و تندی نمی‌رود و به خوبی عقیده‌ی مخالف را بر می‌تابد. او یک اصلاح طلب واقعی است. کریمی دقیقه‌ی نود زیر باران ریز ظهر جمعه آمد تا بگویم با مردم همراهی می‌کنم.